Blij dat ik nog leef!

Puur risicomanagement

Met Pasen kreeg ik een hartstilstand tijdens een potje padel op Shot. Door zeer adequaat handelen van medespelers en toevallig aanwezige artsen werd ik gelijk gereanimeerd. Vooral de dame die zeer snel de AED op het clubhuis heeft gepakt en heeft geïnstalleerd, heeft mijn leven gered! Ongelofelijk veel geluk gehad dus. Een engeltje op mijn schouder. Na vijf minuten kwam ik weer bij omringt door vrienden en inmiddels ook de mensen van de brandweer en ambulance. In de ambulance kreeg ik gelukkig weer wat meer praatjes. Na een scan op de eerste hulp werd ik gekatheteriseerd en werd een stent geplaatst. Na twaalf dagen en verder onderzoek werd er voor de zekerheid een S-ICD geplaatst voor als het nog een keer gebeurt…

Maar genoeg over mij… In deze blog wil ik het hebben over de mensen die mij verder geholpen hebben. Oftewel hoe ik als patiënt (0-de lijn) van de eerste lijn, de machinekamer, de three lines ervaren heb.

Liefde & humor

Wat heb ik genoten van de zorgzame mensen die tegen mij aanpraten, vragen stelden en ondertussen mij observeerden of medicatie toedienden. Vaak met een lach, een zorgzame blik of met geruststellende woorden. Iedereen was bezig met maar één ding. Kwaliteit van zorg voor de patiënten. Zo gaat een arts bijvoorbeeld bijna altijd zitten bij een patiënt. Hiermee straalt hij uit dat hij alle tijd voor je heeft, wat misschien vaak helemaal niet het geval is.

En gelukkig heel vaak met een glimlach. Want hoewel ik doodziek was, heb ik toch veel gelachen. Zowel met medepatiënten als met het personeel. Kleine simpele grappen, heerlijk. Eigenlijk is iedereen hetzelfde hier…

Samenwerking & communicatie

De samenwerking van bijvoorbeeld allerlei specialisten, maar ook tussen de medische specialisten en de logistieke mensen of de schoonmaak. Het schuift allemaal langs elkaar heen. ‘Hoe kan ik helpen?’ Een vraag die ik vaak hoorde die collega’s aan elkaar stelden.  

De overdrachtsmomenten tussen de mensen die mij gered hebben met goede instructies aan het ambulancepersoneel tot aan de mensen van de spoedeisende hulp en zo verder. Als écht 24 uurs bedrijf wat maar doorgaat met shifts van 08:00-16:00, 15:30-22:00 en 22:00- 06:00. Hierbij ook nog oog hebbende voor de administratie waarbij alles (zelfs een paracetamol) werd vastgelegd in mijn dossier. Dit gebeurde zeer nauwkeurig. Even scannen van de medicijnen, invoeren pijnscores etc. etc. Zeer nauwkeurig, iedereen weet het belang ervan.

Lerend vermogen

Tijdens mijn verblijf heb ik meerdere inwerkprogramma’s aan den lijve ondervonden. Enthousiasme bij de medewerkers en veel vragen stellen. Op mijn opmerking dat elk mens vijf fouten per dag maakt en dat je daar het meest van leert, moest men vaak lachen. Bijvoorbeeld een zuster die niet zeker wist of de bloeddrukopname goed was opgeslagen. Of een zuster die voor het eerst iemand, mij dus, aan het infuus legde, nadat ik gezegd had dat het niet erg was als ze mis prikte. (Het ging natuurlijk goed.)

Puur risicomanagement

Bij de operaties en gesprekken wordt continu gewezen op de risico’s. Overigens wel met de melding dat ze klein zijn. Als voorbeeld werd mij verteld dat er een zeer kleine kans was dat dit opnieuw zou kunnen gebeuren, maar als het opnieuw gebeurt de impact mega-groot zou zijn, ik zou dit niet overleven. Oef… kleine kans… grote impact. Dit betekende voor mij toch een S-ICD (een soort inwendige AED). Maar ook bij de uitgifte van risicovolle medicijnen werd continu de vraag aan een collega gesteld om het even te checken. Andere vormen van risicobeheersing waren de stickers met niet storen tijdens medicijnverstrekking, de beeld monitoring van de hartslag, de feedback loop onder het verplegend personeel, oplettend secretariaat, controlling midden op de afdeling….. kortom; overal risicomanagement!

Ook bleek de risk appetite ten aanzien van de kwaliteit van zorg lager dan die voor bijvoorbeeld privacy. Zo werd er bijvoorbeeld op de kamer met vier patiënten openlijk met de dokter gesproken. Wel werd eerst aan de betreffende patiënt gevraagd of dit oké was.  Kortom er is heel veel risicobeheersing aanwezig in de machinekamer van het ziekenhuis.

Kwaliteit

Terwijl er elke dag zo veel aan risicomanagement gebeurde vond er ook nog een kwaliteitsaudit plaats. Het afdelingshoofd en een controller waren er maar wat druk mee. Alle stickertjes om de houdbaarheid van de desinfecterende vloeistof vast te stellen werden nog even gecontroleerd en werden er nog een paar rolstoelen verplaatst. Het werd gezien als een moment van reflectie, even de boel op orde. Het verplegend personeel wist er wel van maar gedroeg zich als alle andere dagen. Uiteraard wilde de auditor nog een patiënt spreken over de overdrachtsmomenten, communicatie en informatie. Dat mocht ík zijn… Natuurlijk kon ik heel eerlijk antwoorden dat deze uitmuntend was.

Later kreeg ik de Excel te zien met enorm veel vragen en daar schrok ik toch wel behoorlijk van. Mijns inziens zou de focus op de kritisch succesfactoren van de zorg moeten liggen. Professioneel en zorgzaam personeel wat van elkaar leert en goed communiceert.

Wat neem ik mee?

Terwijl de eerste lijn klanten of patiënten helpt, is de hulp vanuit de tweede lijn in veel organisaties vaak onvoldoende. Gelukkig was dat bij het Antonius Ziekenhuis wel het geval. De focus bij de aanpak van risicomanagement zou vooral moeten liggen bij het in beeld brengen van reeds bestaande risicobeheersing. Eventuele aanpassingen zouden moeten liggen op direct toepasbaar gedrag in relatie tot de kwaliteit van de organisatie. Bijvoorbeeld het haar in een staart of geen zichtbaar shirt onder het uniform, is gedrag wat makkelijk te veranderen is. Voor de rest dient de tweede lijn de eerste lijn meer moeten beschermen tegen de enorme regeldruk zodat zij met passie hun werk kunnen doen.

Ik schreef deze blog tijdens mijn 12 dagen ziekenhuis. Gelukkig gaat het steeds beter met me zowel fysiek als mentaal. Wel zie ik dit moment als tijd van reflectie en denk over veel dingen na. Ben vooral heel dankbaar dat ik er nog ben en geniet nog meer van kleine dingen en de enorme liefde om me heen.