Wethouder; durf risico’s te nemen!

Projecten en risicomanagement

Projecten welke over budget gaan, zorgen steeds vaker dat wethouders worden afgerekend. De vraag die keer op keer opkomt bij de media: hoe heeft dit zo kunnen gebeuren? Hebben we niet geleerd van eerdere projecten die mis gingen? Het antwoord is; we leren wel, maar communiceren onvoldoende.

Cultuur

Gemeentelijke organisaties zijn over het algemeen risicomijdend. Dit betekent dat ze liever risico’s afdekken dan risico’s nemen. Daarnaast hebben ze vaak een negatieve fouten cultuur; als er iets fout gaat wordt het gelijk financieel opgelost en men praat er niet meer over.

Samenwerking

Er is binnen gemeentelijke projectorganisaties over het algemeen voldoende kennis om te kunnen bepalen of een project realistisch is. De projectleider, vaak oplossingsgericht en risico-nemend. Verantwoordelijk voor maatschappelijke haalbaarheid, en daardoor continu communicerend met vele belanghebbenden rondom het project. De planeconoom welke, op basis van eerdere projecten, de financiële haalbaarheid bepaald, door raming van de kosten/opbrengsten. Hierin wordt rekening gehouden met ramings-onzekerheden, en dit wordt weer opgevangen door een post onvoorzien of risicoreserve. De jurist verantwoordelijk voor de juridische haalbaarheid en de contracten, welke, als het goed is, de risico’s professioneel verdelen. De Planner zorgt voor de haalbaarheid van de planning. Los hiervan zijn er specialisten op het gebied van vastgoed, subsidie, ingenieurs, stedenbouwkundige etectetc. Kortom kennis voldoende aanwezig.

Belangrijk verbeter-punt: samenwerking en open communicatie over de verschillende typen risico’s. Het gaat simpelweg om een reflectiemoment. Het moet op de agenda komen van het projectoverleg. Als dit niet gebeurt is dit een RED FLAG.

Politiek moet risico’s nemen!

Ondanks bezuinigingen en een risicomijdende organisatie moeten we vooruit! Iemand moet dus belangen afwegen en keuzes maken. En gelukkig geeft het politieke systeem die ruimte. Het is de taak van de wethouder om soms risicovolle keuzes te maken. Uiteraard binnen de kaders die de gemeenteraad gesteld heeft. Wethouders dienen zich van de haalbaarheid van het project een beeld te vormen, zich professioneel te laten adviseren en na het maken van de keuze hier goed over communiceren. Hier hoort een afweging en communicatie van de risico’s bij. Maar juist dit lijkt voor wethouders een struikelblok. Kennelijk heerst nog steeds de gedachte dat zij foutloos moeten handelen en zich niet kwetsbaar mogen opstellen. Jammer want iemand die realistischer overkomt krijgt meer vertrouwen.

Tot slot….

Als wethouders zich wat minder foutloos opstellen en de organisatie expliciet over risico’s mag praten en meer samenwerkt, moeten we toch een heel eind kunnen komen. Daarnaast is het wellicht slim om op echt risicovolle projecten een risicomanager te benoemen om te zorgen dat het bovenstaande daadwerkelijk gaat gebeuren.