Geplaatst door In het FD van zaterdag 30 april, schreef één van mijn favoriete columnisten Mathijs Bouwman over doemdenkers en de rol van de media.
“Sell everything, alles stort in. Verkoop aandelen, risicovolle obligaties, grondstoffen, verkoop alles.” De werkelijkheid bleek echter anders: de markten kropen weer omhoog. Precies de reden waarom doemdenkers er in de ogen van Bouwman meestal niets van bakken.
Bouwman onderbouwt zijn stelling met het onderzoek van Robert J. Schiller van Yale University. Uit zijn onderzoek blijkt dat particuliere beleggers overdreven bang zijn voor zwarte maandagen en donderdagen. Blijkbaar schatten ze de kans veel groter in dan gerechtvaardigd is op grond van gebeurtenissen in het verleden. Een boeiende vraag dringt zich op:
Waarom overschatten ze het risico van een beurscrash?
Een van de grootste oorzaken ligt bij de pers zelf. Schiller onderzocht duizenden beursberichten en concludeerde dat negatief beursnieuws langer en prominenter werd besproken dan positief nieuws. Mensen, en dus ook de pers, blijken een voorliefde voor slecht nieuws te hebben. Voor ellende.
Maar er is een in mijn ogen belangrijkere factor, die Bouwman vergeet: De ; alles wat we op ons netvlies (via TV, nieuwsblogs, social media) te zien krijgen, kennen we als vanzelf waarde toe. Grote rampen als vliegtuigrampen en terroristische aanslagen worden breder uitgelicht dan een auto-ongeluk of een zelfdoding. Hierdoor schatten veel mensen deze risico’s hoger in dan gerechtvaardigd.
Waarom houden wij van slecht nieuws?
Mensen houden in mijn ogen van echtheid, van kwetsbaarheid. Mooi weer verhalen zijn gewoon domweg niet leuk genoeg. Iemand die beschimpt verteld dat hij met poep onder zijn schoenen voor het eerst zijn schoonfamilie bezocht, is vermakelijker dan de monoloog over de omzetstijging waar je zelf zo trots op bent.
Robert 't Hart 