Geplaatst door Bij sommige organisaties lijkt het geen enkele zin te hebben om risicomanagement te implementeren. Zo was ik vandaag bijvoorbeeld op bezoek in een kleine overheidsorganisatie. Er werd me vooraf verteld dat het bestuur geen risico’s ziet en dat het risicomanagement als een totale overbodige activiteit ziet. Meestal lukt het me wel om deze weerstand te overwinnen, maar vandaag helaas niet.
De belangrijkste reden was dat er een zeer narcistische bestuurder behoorlijk dominant aanwezig was. Hij deed niets anders dan de standaard vooroordelen bevestigen: risico’s zijn negatief, we hebben geen risico’s, wij managen alles fantastisch en financieel kunnen we alles aan. Een belangrijk detail was dat hij elke tegenspraak belachelijk maakte zodra hij maar de kans kreeg. Andere narcisme indicatoren waren dat hij veel in de ik-vorm aan het woord was en om zijn eigen grapjes lachte.
Dit had een behoorlijk negatieve impact op de bijeenkomst: Uiteindelijk durfde niemand meer te zeggen dat een goede dialoog over risico’s zinvol was. Kenmerkend voor deze sfeer was de medebestuurder die voorzichtig aangaf: ‘In de toekomst kunnen we, als de tijd er rijp voor is, hier eventueel , een dialoog over voeren.’
De bestuurder liep uiteindelijk naar buiten met de quasi grappige opmerking dat hij bang was dat hij zich zou stoten aan een deur. Hierdoor werd mij volstrekt duidelijk dat hij mijn verhaal over risico’s nemen helemaal niet had begrepen. Hij had überhaupt niet geluisterd.
Wat ook duidelijk werd: een organisatie als deze is niet klaar voor risicomanagement. Dit heb ik ook aangegeven in de bijeenkomst. Hoewel de accountant er reeds een paar maal om had gevraagd, heb ik de club dan ook geadviseerd er in deze context maar beter niet aan te beginnen. Om sterk te zijn moet je je kwetsbaarheid kunnen tonen. Een absolute voorwaarde.
En last but not least; mijn boek is uit! No risk no fun! Bestellen kan nog niet, maar reserveren wel.
Robert 't Hart 