Geheimen en risicomanagement

De generatie Z- (1993 – 2010) vindt privacy een ouderwets begrip, zo schrijft Jos Ahlers in zijn boek. Ahlers stelt dat deze groep niet zo zwaar tilt aan een verkeerde facebook-foto of foute twitter-tekst, zelfs niet bij sollicitaties. Ellende gebeurt immers en de toekomstige werkgever en zijn personeelschef zullen echt ook wel eens iets stoms hebben gedaan. Z gaat uit van transparantie. Als je niet op Linked In staat, ben je dan wel te vertrouwen?

Is het verschil van inzicht over privacy inderdaad een botsing tussen generaties of moet Z eerst eens flink onderuit gaan voordat ze wijzer wordt? Gaat het hier om een generatieconflict of dient ook deze generatie wijzer te worden door vallen en opstaan? En vinden ze werkelijk dat niets verborgen mag blijven?

Geheimen hebben mag

Laten we eens kijken wat privacy eigenlijk inhoud. Er zijn vele definities van privacy maar iedereen is het er toch wel over eens dat het er in ieder geval om gaat dat iedereen de persoonlijke vrijheid moet hebben om op zijn eigen manier invulling te geven aan het leven. Dat houdt ook in dat iedereen geheimen mag hebben. En dat je zelf bepaalt wie welke informatie over je krijgt en een onbespied en onbewaakt leven kunt leiden.

Big brother wordt big data

Door internet, social media, de nieuwe bonuskaart van Albert Heijn, camera’s ’s op straat, bij de pinautomaat en in de kleedkamer van de sportschool, door de satelliet, telefoongedrag, zoekgedrag staat deze vrijheid in toenemende mate onder druk. Steeds meer is zichtbaar en opvraagbaar en ook nog eens aan elkaar te koppelen. Was het vroeger nog ‘big brother’, nu bepaalt ‘big data’ de agenda.

 Hoe erg is het?

Z haalt hierover zijn schouders op en vraagt zich of dit wel allemaal zo erg is. Als je niets te verbergen hebt, kan er toch nooit wat aan de hand zijn? Maar wat als je een vriendin krijgt zonder dat je vrouw dit weet en de belastingdienst dat al wel even verwerkt in je belastingaanslag? Of dat je zorgverzekeraar je polis opzegt omdat je toch stiekem blijkt te roken. Ofwel de privacy gaat pas echt spelen als je er direct mee wordt geconfronteerd. Een mooi experiment zie je hier.

Toekomst

Wat brengt de toekomst op dit gebied? Kopen we allemaal telefoons die niet afgeluisterd kunnen worden en gaan we werken en wonen in diepe kelders? Of dient er nieuwe wetgeving te komen om deze rechten te beschermen? Waarbij het zo kan gaan dat dit crimineel gedrag in de hand werkt. Ik vraag me dan ook af of wetgeving hier gaat werken. Deze maatschappelijke (r)evolutie met al zijn complexiteit valt niet te managen. En het is zeker niet uit te sluiten dat het zelfreinigend effect door misbruikers van data na alles wat er met Snowden is gebeurd, alleen maar groter wordt. Wat doen we ondertussen?

Ik zou zeggen: kiezen voor zelfredzaamheid. En tot de lucht is geklaard lekker de gordijnen dicht en TV, wifi en smartfones uit.